Saturnie…

Dałeś mi swoje widzenie

Szkarłatną kulą rozstąpiłeś

moje słodkie skupienie

Saturnie

zbudowany

Z kwarków i antykwarków

O nieskończonej

W swej nieskończonej

Liczbie elementarnych

Cząstek

Doznań czasu i miejsca

Saturnie

Ocal moje pierwotne spojrzenie

Nieskażone światem świata

To prawdziwe

Początkowe…

Saturnie

Nawet Twoja orbita

Nie jest symetrią czasoprzestrzeni

Bo jest źródłem połączeń więcej niż

pięciu z miliarda miliardów

Światłoczułych linii

Saturnie

Dałeś mi swoje ‘nieswoje’ widzenie

Nazwij je jak chcesz

Ale nie zapomnij, że Wielki Wybuch

Nigdy nie miał swojego początku

I swojego pierwotnego końca…